Кога се занимаваме со португалски јазик, вообичаено е да се чувствуваме изгубени поради тоа што треба да дефинираме одредени термини во реченицата или да ја разбереме правилната вербална форма на одредени зборови за да ја направиме идејата покохезивна. Да се ​​биде толку огромно, да се направи една или друга конфузија кога треба да изберете помеѓу слични термини е нешто што го доживеал секој говорител на јазикот. Еден од класичните примери на проблемот е употребата на „читај“ и „читај“.

Прво, важно е да се има предвид дека и двете постојат и се точни, но мора да се користат во различни ситуации. За да разберете повеќе за употребата на „lê“ и „ler“, проверете ги дефинициите за глаголските формати подолу и научете еднаш засекогаш како и кога да ги примените во речениците.

Кога да се користи „lê“ ?

„Lê“ е сврзана форма на глаголот „ler“ во трето лице еднина од сегашно време, или и во второ лице еднина од императивот. Во сегашно време, тоа укажува на дејство што се случува во моментот на раскажување на дејството, или вообичаено дејство. Веќе во императивот, најчесто пренесува наредба. Еве неколку примери:

• Тој го чита истото поглавје од книгата секој ден. (Сегашно време)
• Јоана ги чита информациите во прирачникот, но не може да разбере што треба да прави. (Сегашно време)
• Прочитајте што напишав претходно, ве молам. (Императив)
• На дедо ти му читаш весник секојденови? (Сегашно време).

Кога да се користи „лер“?

„лер“ е инфинитивна форма на глаголот. Во безличниот инфинитив најчесто се употребува во глаголски фрази или во реченици со предлози. Проверете неколку примери со формат:

• Можете ли да ми го прочитате овој пасус, ве молам? (Вербален глас)
• Не може да го издржи чекањето и ќе ја прочита книгата пред следниот клупски состанок. (Глаголски глас)
• Нема да се одморам додека не ја прочитам пораката што ми ја испрати татко ми. (Реченица со предлог)
• Мајка ми бара секој ден да чита дел од материјалот. (Реченица со предлог)

Разлика меѓу „читај“ и „читај“

Зборовите често се мешаат поради „р“ на крајот од формата во инфинитив, што нормално не се изговара. Така, изговорот на „лер“ е сличен на изговорот на акцентирани окситони во трето лице еднина од сегашното време. Ова се случува и со „веја“ и „вер“, „дава“ и „дар“ и „е“ и „естар“, на пример.

Како и да е, едноставен начин да се разликуваат двете е да го замени зборот во сомнеж со кој било друг глагол од инфинитивот. Ако замената дозволува изградба на друга реченица која исто така е точна, глаголот мора да се примени во инфинитив. Видете:

• Дали таа сака да ја чита или чита книгата?
• Таа сака да чита;
• Таа сака да пишува;
• Таа сака да купи;
• Таа сакапозајмува.

Со ова, едноставно е да се види дека формата на глаголот во инфинитив е точната што треба да се користи во реченицата.