Pleonasme wordt gekenmerkt door het overmatig gebruik van woorden bij het overbrengen van een idee, wat resulteert in herhaling of redundantie. Hoewel het in specifieke situaties wordt gebruikt, gebruiken veel mensen het zonder het te beseffen. Er zijn een aantal populaire voorbeelden van pleonasme die je in het dagelijks leven kunt vermijden.

Het werkt zowel als stijlfiguur, in literair en opzettelijk pleonasme, als als een ondeugd van taal, in gemeen pleonasme.

Literaire pleonasmen worden vaak opzettelijk gebruikt om een herhaalde betekenis te benadrukken, iets dat een lyrisch of poëtisch karakter geeft aan een bepaalde toespraak, omdat het een door de auteur bedoelde betekenis versterkt.

In het geval van het vicieuze pleonasme komt het gebruik ervan voor in de vermenging van verschillende termen die dezelfde betekenis hebben, waardoor redundantie ontstaat. De herhaling is niet bedoeld zoals in een stilistische bron en wordt gekenmerkt door de taalondeugd van de enunciator.

Op deze manier reproduceert hij een term onnodig om een idee over te brengen dat al begrepen was.

Om meer te begrijpen over dit onderwerp, lees je hieronder een aantal voorbeelden van pleonasme, voornamelijk van venijnige aard, die je in het dagelijks leven moet vermijden.

11 voorbeelden van pleonasme om te vermijden in het dagelijks leven

De volgende voorbeelden van pleonasme worden vaak gebruikt zonder de bedoeling van de enunciator. Ze ontstaan immers door bepaalde taalkundige ondeugden. In studie- of werkomgevingen is het belangrijk om ze niet te herhalen, omdat ze grammaticaal onnodig zijn. Kijk maar:

• naar binnen;
• weggaan;
• ga naar boven;
• naar beneden;
• stel het uit tot later;
• onverwachte verrassing;
• een ander alternatief;
• zien met je ogen;
• hoofdrolspeler;
• verbindende schakel;
• het hoofd bieden.

Dit soort overbodigheid kan ook voorkomen als iemand zich niet realiseert of niet weet wat de betekenis is die in bepaalde woorden besloten ligt. Het is zelfs mogelijk om pleonasme in bepaalde gevallen niet meer te gebruiken als je de Griekse en Latijnse wortels kent.

Dit type constructie moet dus worden begrepen om het gebruik ervan te voorkomen, vooral in de schriftelijke modaliteit. zie:

• natuurlijke habitat;
• bloeden van bloed;
• exclusief monopolie;
• vlam van vuur;
• absolute zekerheid;
• optionele keuze;
• publieke kas;
• echt waar;
• nieuwe release;
• korte toespraak;
• uiteindelijke afwerking;
• het grote geheel;
• onthoofd het hoofd.

Andere gevallen van pleonasme

Naast het venijnige pleonasme is er ook nog het literaire pleonasme, dat wordt gebruikt om een bepaalde betekenis in de uitspraak te versterken, als een stijlfiguur. Van poëtische aard, is het mogelijk om het gebruik ervan te observeren in verschillende werken van populaire schrijvers. Bijvoorbeeld:

• "O zoute zee, hoeveel van uw zout / Zijn tranen van Portugal!": het vers Fernando Pessoa gebruikt het bijvoeglijk naamwoord "zoute" overbodig in combinatie met "zee". In de tekstuele constructie werkt het echter poëtisch.
• "Me sorri a sorriso pontual": Chico Buarque gebruikt pleonasme door het woord "sorriso" te herhalen, want als er al informatie was dat iemand "sorri", zou de term niet nodig zijn. De constructie zoekt echter context door het woord "pontual" erbij te zetten.
• "Ik zoek alleen duisternis/A loutering in het holst van de nacht/De zwarte nacht": in dit geval gebruikt Vange Leonel stilistisch pleonasme met het bijvoeglijk naamwoord "zwart", waardoor het idee van duisternis, dat al wordt overgebracht door "nacht", wordt versterkt. Met deze set is het mogelijk om een specifieke sfeer te creëren voor de lezers.
• "Het regende een trieste regen van berusting": hier gebruikt Manuel Bandeira de term "regen" overbodig. Als het al "regende", zou het niet nodig zijn om de informatie te herhalen, maar het gebruik van "trieste regen" probeert een context te creëren.

In het geval van literair pleonasme is er ook het pleonastisch object. Het wordt gebruikt om het lijdend of lijdend voorwerp te benadrukken en kan aan het begin van de zin worden gebruikt, zodat het later in een voornaamwoordelijke vorm wordt herhaald. Bekijk de voorbeelden:

• "Mijn lief, ik heb het hem opgebiecht": in deze zin wordt het lijdend voorwerp "mijn lief" herhaald na het werkwoord "ik heb het hem opgebiecht". Door deze herhaling is het mogelijk om het idee van de zin te benadrukken.
• "Je bedriegt me niet": hier herhaalt de schrijver Miguel Torga het indirecte object "mij", en brengt het terug via het voornaamwoord "mij".